Hatay’da 200 kilogram tartısındaki bayan üç büyük zelzeleye de meskeninde yakalandı

Hatay‘da yaşayan 200 kilogram yükündeki Aliye Atahan, çok kiloları nedeniyle konutunda yakalandığı üç büyük sarsıntının akabinde çadır kente getirildi.

Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat’taki 7,7 ve 7,6 büyüklüklerindeki sarsıntılar sırasında eşi ve iki çocuğuyla meskeninde bulunan 55 yaşındaki Atahan, obezite nedeniyle yürümekte çok zorlandığı için dışarı çıkamadı.

Merkez üssü Hatay’ın Defne ilçesi olan 20 Şubat’taki 6,4 büyüklüğündeki zelzeleye de ailesiyle tek katlı meskeninde yakalanan bayan, önlem emeliyle jandarma ve yetkililerce meskenden alınıp çadır kente yerleştirildi.

Aliye Atahan, AA muhabirine, bacaklarının çok ağrıdığını ve yürüyemediğini, tuvalete gitmekte zorlandığını söyledi.

Çadır kentte şahsî gereksinimlerini karşılamakta zahmet çektiğini belirten Atahan, şöyle devam etti:

“Buraya geldim, tuvalet için konutumda kalıyordum, ölsem de tuvaletim vardı. Alafranga tuvaletim vardı konutta özel olarak, onu kullanıyordum ancak dışarı çıkıp çadıra geldim, tuvaletimi yapamıyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ayaklarım o kadar şişmiş ki artık ayakta bile duramıyorum. Zelzeleden evvel biraz yürüyordum, tuvalet gereksinimimi gideriyordum fakat artık hiçbir şey yapamıyorum. Kalkamıyorum. Sağ olsunlar çocuklarım, kocam ayağa kaldırıyor beni.”

Atahan, zayıflamak için ameliyat olmaya karar verdiğini lakin tabiplerin anesteziyi riskli görmelerinden ötürü bunun gerçekleşmediğini lisana getirdi.

Hayatının kolaylaştırılması için yardım isteyen Atahan, “Belden aşağı halim muhakkak, ayaklarım şişmiş, yürüyemiyorum. Artık dayanamıyorum. Büyüklerime sesleniyorum, bize yardımcı olsunlar. Ellerinden ne geliyorsa yapmalarını istiyorum. Dayanamıyorum. Endişeden yemek yiyemiyorum. Her yerde tuvalet var ancak giremiyorum, duş alamıyorum. Kendime özel bir tuvalet istiyorum.” diye konuştu.

“Çadıra getirirsek gereksinimlerini nasıl gideririz diye düşündük”

Sarsıntının şiddetiyle düşen annesini kaldırmaya çalışırken daima birlikte düştüklerini aktaran Atahan, şunları tabir etti:

“Annemin durumu aşikâr. Çadıra getirirsek muhtaçlıklarını nasıl gideririz diye düşündük. Bu nedenle hiçbir formda annemi çadıra getirmeyi düşünmedik. Birinci iki zelzelede hiçbir biçimde dışarı çıkmadık, meskenin önüne bile çıkamadık. Zira önümüzde büyük bir bina vardı. Yağmur çok fazla yağıyordu, anneme terliğini bile giydiremedim. Ayağı şiş ve terlikler bile olmuyor, annemi dışarıya çıkarmak benim için daha çok tehlikeliydi. İki büyük sarsıntıda de meskenin içindeydik, konuta sığındık. Çökerse hiç değilse kartonpiyer çöker diye düşündük, annemin başını korursak bizim için kafiydi.”

Çağla Atahan, üçüncü büyük zelzelenin daha makus olduğunu lisana getirerek şunları kaydetti:

“Çünkü soba yanıyordu, üşümüştük artık sobayı yaktık. Annem üşüdüğü için sobanın gerisinde oturuyordu. Bir anda sarsılmaya başladık, annem için korktuk. Ben ve kardeşlerim sobayı tutmaya çalıştık. Ellerim, kardeşlerimin ayakları yandı. Konut yanacak endişesiyle jandarma içeri girdi ve annemi kaldırıp dışarı çıkarmaya çalıştılar. Biz de mesken yanmasın diye su dökmeye çalıştık. Annem kolay kolay otomobillere binemez. Ayakları birbirine yapışmıyor, otomobile binmesi bile çok problemli. Can havliyle annem ayaklarını sıkıştıra sıkıştıra otomobile bindi ve jandarma bizi oradan uzaklaştırdı.”