Enkazda babasıyla “taş kağıt makas” oynayarak 101 saat bekleyen Adedim taburcu edildi

Kahramanmaraş merkezli sarsıntılardan etkilenen Hatay’ın Defne ilçesinde yaşadıkları apartmanın enkazından 101 saat sonra babasıyla çıkarılan 8 yaşındaki Adedim Safiye Okur’un tedavisi tamamlandı.

Enkazdan kurtarıldıktan sonra ambulansla Adana Kent Hastanesi’ne getirilen Adedim ile 42 yaşındaki babası Cem Okur, tedavilerinin akabinde taburcu edildi.

Irak’ta yaşayan annesinin de sarsıntının akabinde geldiği hastanede sempatik halleriyle dikkati çeken Tanem’in babasıyla diyaloğu şahit olanları gülümsetiyor.

Enkaz altında babasıyla yaşadıklarını AA muhabirine anlatan Adedim, şunları söyledi:

“101 saat babamla bir arada kaldık. Babam bana orada masal anlattı, müzik söyledi. Bir de oyun oynadık, taş kağıt makas. Karanlıktan göremiyorduk, hangi işareti yaptığımızı birbirimize söylüyorduk. Sonra uyudum, uyandım. Çok üşüdüm. Babam battaniyeyle sardı lakin tekrar de üşüdüm. Tahta soğuktu lakin babam kucağında ısıtmaya çalıştı. Evvel beni çıkardılar, sonra babamı. Babaannemden haber yok.”

Babasının her gün elindeki taşla duvara vurduğunu aktaran Adedim, sesleri duyanların kendilerini kurtarmaya geldiğini tabir etti.

“O uzun gece, bitmeyen gece…”

Baba Cem Okur ise meskenlerinin yıkılmasıyla enkaz altında kaldıklarını lisana getirdi.

Altlarındaki tabanın patladığını, oradan soğuk hava geldiğini belirten Okur, kelamlarını şöyle sürdürdü:

“Odada yalnızca kızımla ikimiz vardık, annem yan odadaydı. Üstüne enkaz düştü. Üstümde tavan betonu vardı ve bu durumda anneme yardım edemedim. Derin acı çekiyordum, kızıma yansıtmamaya çalışıyorum. Karanlıkta elimize geçen gül suyu ile kızım sırtıma ve elime sürdü, tedavi etmeye çalıştı. Birinci 3 saatinde biz derin susuzluk yaşıyorduk. O birinci 3 saatte ölme noktasına varmıştık. Adedim yalvarıyordu, ‘Baba lütfen, kelamını tut kurtar’ diyordu.”

Kızını soğuktan korumak için eline geçenlerle sarmaya ve kucağında ısıtmaya çalıştığını aktaran Okur, Tanem’e müzikler söylediğini, masal anlattığını ve oynadıkları oyunlarla motive etmeye çalıştığını belirtti.

Zifiri karanlıkta çok sıkıntı günler geçirdiklerini vurgulayan Okur, şunları anlattı:

“O uzun gece, bitmeyen gece, zifiri karanlığın tabanı. Yani göz pırıltılarında neyi düşünürsün, suyu mu düşünürsün, o çıkar önüne. Öteki bir şey mi düşünüyorsun, görürsün. Yani o zifiri karanlığın verdiği şaşılık. Adedim, ‘Baba senin yüzünü çok özledim, görmek istiyorum’ diyordu. Telefon, ışık, çakmak yok. Hiçbir şey yok. Adedim ile Allah’a ‘Ya bizi öldür ya çıkar diye’ dua ettik. Adedim bana vasiyet verdi, ‘Baba ben sensiz yaşayamam. ya sen ölme ya da ben öleyim’ dedi. Ben de ‘Öyle bir şey olmayacak’ dedim. Orada bir güç geldi, duvara vurmaya başladım. Oradan bir ses geldi. Ruhumuzu teslim etmek üzereyken Allah birini yolladı, ‘Çıkın’ dedi.”