13 Yaşındaki Yeğenini Sarsıntı Gününden Bu Yana Arayan Kadir Beyaz: “Enkaz Kaldırma Çalışması da Bitti.

TAMER ARDA ERŞİN

Depremin akabinde enkaz altında kalan 13 yaşındaki Buyruk Batuhan Altınöz’e 23 gündür ulaşılamadığını söyleyen dayısı Kadir Beyaz, “6 Şubat’tan beri hiçbir biçimde yeğenime ulaşamıyorum. Enkaz kaldırma çalışması da bitti. Anayola kadar kazdırdım diyebilirim size. Lakin hiçbir biçimde yeğenim çıkmadı. Mutlaka, hiçbir formda enkazdan çıkmadı, hastanelerde yok, kimsesizlerin ortasında yok. Biri sahiplenip gömdüyse onu da bilmiyorum. Onunla ilgili hiçbir bilgi verilmiyor. ve hiçbir fotoğraf paylaşılmıyor bizimle, ne yapacağız biz de bilmiyoruz… Vefat ettiyse de yerini, toprağını bilmek istiyoruz. Hiçbir formda haber alamamak bizi hakikaten kahrediyor” dedi.

Hatay’da, Akevler Mahallesi’ndeki Yavuz Arslan Apartmanı, sarsıntının tesiriyle yıkıldı. Apartmanda, babası ile birlikte yaşayan 13 yaşındaki Buyruk Batuhan Altınöz’e 23 gündür ulaşılamadığını söyleyen dayısı Kadir Beyaz, ANKA haber‘>Haber Ajansı’na konuştu. Beyaz, şunları söyledi:

“Dokuz katlı bina. Ben gittiğim vakit, üstten üç kat duruyordu. Başka katların hepsi aşağıya çökmüş durumdaydı. Biz, birinci iki gün gidemedik. Yollar kapatıldığı için. Üçüncü günden itibaren, daima oradaydık, enkaz başındaydık, yeğenim ile birlikte hiç oradan ayrılmadık.

Biz gittiğimizde takımlar, şimdi gelmemişti. Biz hiçbir ses alamadık. Kimseye ulaşamadık. Bizden bir gün sonra takımlar geldi… Yani dördüncü günün sabahı oluyor. Yalnızca bizim binamızın yan tarafında öbür bir bina daha vardı. Orada Taha diye bir şahıs yaşıyormuş, sanırım fenomen. Yalnızca onun için bir takım çalışma yapıyordu. Üç kepçe onu kurtarabilmek, ona ulaşabilmek ismine yalnızca onların apartmanında çalışma yapıyordu, bizim apartmanda hiçbir halde, hiçbir çalışma yapılmadı. Hiçbir grup gelmedi. Durum bundan ibaret.

“İKİSİNE DE UZUN VAKİT ULAŞAMADIK”

Ağabeyim (Emir’in babası) o gece en ufak yeğenim Buyruk Batuhan Altınöz ile beraberdi. Tıpkı odada uyuyorlardı, hatta. Ben sarsıntı olduğu gün Bodrum’daydım, Bodrum’da ikamet ediyorum. Ablam (Emir’in annesi), öteki iki yeğenim Antakya Armutlu Mahallesi’ndeydi. Onlara da zati üçüncü güne kadar ulaşamamıştım. Üçüncü gün, onlar bana ulaştığında onları bulabildim. Onları çabucak Bodrum’a, kendi meskenime getirdim; ablam ve iki yeğenimi. Onların da yaralanma durumu vardı, durumları biraz berbattı; kırık, çatlak, kopma vardı. Onların tedavi süreci ile ilgilenip, ondan sonra direk Antakya’ya gittim.

Ağabeyim en küçük yeğenim ile bir arada tıpkı meskende yaşıyordu. Hiçbirine, ikisine de uzun vakit ulaşamadık. Geçen hafta cumartesi sabahına karşı ağabeyimin cansız vücudu çıktı. Teşhis için içeri girmek istediğimde; ağabeyimin oturduğu apartmanda birçok Suriyeli vatandaş yaşıyordu ve yanımda da birçok Suriyeli vardı. Birinci teşhis için onlar içeri girdi. 13-14 tane cenaze vardı, teşhis için yerde.

Onlar girip cenazelerine baktı. ‘Bizim’ dediler, 13-14 cenazeye. Bu durumu kabul etmedim, oradaki jandarma takımlarına de söyledim, JAK geldi, bizim binaya sonradan, JAK takımlarına söyledim, ‘Tamam, anlıyorum. Suriyelilerin, onların cenazeleri ancak ben de bakmak istiyorum. Zira bana inanç vermiyor’ dedim. Yani fermuarı büsbütün açmadan, ‘Bu benim, bu benim’ diyebiliyorlarsa, bu bana itimat vermiyor. Benim ağabeyim, yeğenim; onların içinde olabilir’ diye söyledim. Asker beni hiçbir biçimde içeriye sokmadı.

“BELKİ GİDEN CENAZELERDE BENİM YEĞENİM DE VARDI”

Israr ettim… İleride bir tane cenaze torbası orada kaldı… İçeri girdik, içeri girer girmez ben son kalan cenaze torbasına ilerledim. Onun fermuarının açılmasını istedim, tamamı açılmadan, yarım açıldığı anda ağabeyim olduğunu anladım. ‘Bu benim ağabeyim’ dedim. Ki onun için de askerler, ‘Bu Suriyelilerin cenazesi, onlar teşhis etti’ demişti. Israr etmesem ağabeyimi de tahminen bulamayacaktım.  ısrar etmeme karşın; tahminen giden cenazeler içinde benim yeğenim de vardı.

Hiçbir şey bilmiyorum. Kimsesizlerin gömüldüğü mezarlığa da gittik. Orada bize sahiplenilmemiş, vefat eden insanların fotoğrafları gösterildi. Orada şöyle bir durum var: Gelen bütün cenazelerin fotoğrafları çekiliyor, göğüslerine konularak… Sahipsiz olanlardan ek olarak DNA örneği alınıyor. Ben de ‘Sahipli olup, yalnızca fotoğrafı çekilenlere de bakmak istiyorum.’ Zira ezkaza benim yeğenimi biri alıp götürüp defnetmiş olabilir. DNA örneği de alınmamış olabilir… Ben yalnızca sahipsizlere odaklanıp, onlara baktım ancak sahiplenilmiş olanlara da bakmak istediğimde de yeniden bize müsaade verilmedi…

6 Şubat’tan beri hiçbir formda yeğenime ulaşamıyorum. Enkaz kaldırma çalışması da bitti. Anayola kadar kazdırdım diyebilirim size. Lakin hiçbir biçimde yeğenim çıkmadı. 1-2 aylık, 3-5 yaşında bir çocuk değil. 13 yaşında yapılı bir çocuk. Mutlaka, hiçbir formda enkazdan çıkmadı, hastanelerde yok, kimsesizlerin ortasında yok. Biri sahiplenip gömdüyse onu da bilmiyorum. Onunla ilgili hiçbir bilgi verilmiyor. ve hiçbir fotoğraf paylaşılmıyor bizimle, ne yapacağız biz de bilmiyoruz.

“BİR SÜRÜ SORU İŞARETİ VAR”

Benim önceliğim ağabeyimin bulunduğu gün; ağabeyim ile bir arada birebir odada uyuyorlar. Ağabeyimi bulup, yeğenimi bulamamak; natürel ki başımda bir sürü soru işareti var, yanıtsız. Ağabeyim yeğenimi dışarıya çıkması için yol açmış olabilir. Onu dışarıya çıkardıktan sonra kendisi enkazın altında kalmış da olabilir. O binadan çıkmış olsa yeğenim anayola yetişebilme ihtimali sıfırın altında diyebilirim. Zira yola çıkar çıkmaz 8-9 bina daha yola yıkılmıştı. Allah’ın mucizesi bitmez… Biz esasen öldüğüne inanmıyoruz. Hala içimizde büyüttüğümüz bir umudumuz var. Lakin gerçekçi de bakmaya çalışıyoruz olaya. Vefat ettiyse de yerini, toprağını bilmek istiyoruz. Hiçbir halde haber alamamak bizi sahiden kahrediyor. Bilhassa de ablam çökmüş durumda. Hiçbir halde hiçbir şeyi izah edemiyoruz. Orada, o an olamadığımız için; ne olduğunu, ne bittiğini hiçbir formda bilmiyoruz. Lakin bizim her vakit umudumuz var. Hastanelere sorduk, bütün devlet kurumlarına müracaatımızı yaptık. Hiçbir formda, hiçbir yerden haberini alamıyoruz. Asla ve asla alamıyoruz.”

Beyaz, küçük Emir’i görenlerin kendisine ulaşması için irtibat bilgilerini de paylaştı. Küçük Emir’i görenler; annesi Meryem Altınöz’e ve dayısı Beyaz’a şu numaralardan ulaşabilir:

“0548 837 70 14, 0538 331 09 99, 0 534 205 18 87”